Hans Budding

Met een voorliefde voor zuiverheid en eenvoud creëert Hans Budding verschillende vormen van kunst. Kenmerkend voor zijn fotografie, beeldende kunst, grafische vormgeving en poëzie is, dat elk van deze kunstuitingen zijn oorsprong vindt in een sterk doorleefde emotie. De vraag of de beeldvorming tot uiting komt in beeld, klank of kleur hangt er van af hoe deze emotie zich het best laat vangen. Vervolgens is het komen tot de beste weergave vooral een zoektocht naar evenwicht. Hans’ werk ontstaat op het moment dat zaken naar de essentie toe leiden: Als hij de nuance van iemands emotie herkent, als de lijnen van zijn beeld precies kloppen, of als de klanken met elkaar in harmonie zijn. Dit resulteert in foto’s die precies het moment van de essentie raken of in klanktonen die de emotie van een generatie verwoorden. Anderzijds kunnen zijn beelden ook confronterend en soms zelfs shockerend zijn. Hans heeft een scherp oog ontwikkeld voor maatschappelijke en economische ontwikkelingen. In zijn creativiteit linkt hij deze als vanzelf aan de geschiedenis, aan ervaringen en waarnemingen. Wanneer vervolgens deze maatschappelijke belangen in beelden, tonen of kleuren een gezicht krijgen, laat hij zijn kijk op de wereld onmiskenbaar door zijn kunst heen spreken. Hiermee weet hij mensen een spiegel voor te houden. Soms loopt zijn kunst daarbij op zijn tijd vooruit. Een ontwikkeling die Hans al weet te duiden in zijn beeldvorming wordt pas later door het publiek herkend.

In Hans’ manier van leven staat genieten van het schrale, waardering voor het detail en nadruk op innerlijke schoonheid centraal. Daarmee zet hij zich af tegen een wereld waarin het uiterlijk en de overvloed een bepalende factor zijn geworden. Juist het schamele van het leven leren waarderen is een bijzonder proces, het brengt een innerlijk conflict op gang dat nodig is om als mens te groeien. Ook hier lijkt Hans zijn tijd vooruit: wanneer een samenleving in recessie verkeert moeten uiterlijke waarden het afleggen tegen de rijping die optreedt door innerlijke conflicten heen. Daarmee ontstaat er iets moois. Het maakt mensen krachtiger, inventiever en creatiever en dat is nodig in recessie. Het statement en levensmotto dat Hans in zijn kunst voorstaat, wordt daarmee opnieuw bevestigd en door de jaren heen steeds mooier en krachtiger: ‘Zuiverheid scheppen van innerlijke en uiterlijke kenmerken’. Om daarin de juiste weergave te bereiken is een eerlijk innerlijk duel onmisbaar. Hans gaat dit duel met zichzelf van harte aan om de schoonheid van menszijn in de breedste zin van het woord te ontdekken en vast te leggen, om een antwoord te geven op wat van belang is.

Wie in de spiegel van zijn kunstwerken kijkt, moet het lezen en zien om de kwetsbaarheid van de essentie erin te ontdekken. Voor begrip van de kunst, is erkenning en herkenning nodig. Dat vraagt soms lef. Lef om de confrontatie niet uit de weg te gaan. Lef om maar eens te ervaren wat de beeldvorming met je doet, als je het echt binnen laat. Lef om te ontdekken hoe je het goede leven kunt leven in een wereld die wordt beheerst door destructie. Als de essentie wordt bereikt ontstaat balans en waarheid. De toeschouwer die het herkent kan de essentie meevoelen. Hij wordt innerlijk verrijkt door de kunst van een man die zelf de confrontatie met het leven nooit uit de weg ging.

Claudia Xurx (baa copyrights 2014 - Pictoright Amsterdam - LIRA-Hoofddorp)